Via WIL aan de slag in de zorg
Ze werkte jarenlang in de horeca, maar tegenslag bracht Susanne, alleenstaande moeder van vier kinderen, in de schulden en de bijstand. Met ijzeren wil heeft ze haar schulden gesaneerd en nu is ook de bijstand bijna verleden tijd.
Mogelijkheid met beide handen aangegrepen
“Na tien jaar was ik wel klaar met die uitkering”, zegt Susanne. “Ik heb altijd in de zorg willen werken en ook opleidingen in die richting gevolgd, maar die door omstandigheden niet af kunnen maken. Nu zich een mogelijkheid voordeed, heb ik die met beide handen gegrepen.”
Haar sterke motivatie gaf de doorslag: ze kon beginnen bij het WijkLeerbedrijf van WIL in IJsselstein. Maar behalve en diploma van de middelbare school had ze verder geen papieren. Dus volgt ze nu de opleiding MBO 1 tot helpende in de zorg. Een dag per week naar school, twee dagen stage; op verschillend werkplekken praktijkervaring doen met jongeren, dementerende ouderen en mensen met een beperking.
Werk, coach en medeleerlingen geven energie
Het werk is haar op het lijf geschreven, heeft ze gemerkt. “Ik word er helemaal blij van. Natuurlijk is de combinatie met de zorg voor vier jonger kinderen niet makkelijk, maar ik ben een doorzetter. In januari heb ik het eerste jaar achter de rug en ik ga het halen. Daarna wil ik door met niveau 2. Mijn uiteindelijke doel is niveau 3. Ik wil ambulant begeleider worden van speciale doelgroepen, zoals mensen met een verstandelijke beperking.”
Behalve dat ze intensieve begeleiding heeft van WIL (“Ik heb een hele fijne werkcoach”) krijgt ze ook veel energie van haar medeleerlingen van het WijkLeerbedrijf. “Het is een groep met mensen van alle leeftijden en afkomst. In het begin dacht ik: dat gaat het niet worden met zo veel verschillende mensen, maar het werkt fantastisch.”
'Ik was vergeten wat ik eigenlijk allemaal kan'
Inmiddels ligt een betaalde baan in het verschiet: Susanne heeft gesolliciteerd bij zorginstelling Lister als begeleidster in een Gezinsvervangend Tehuis. “Als ik word aangenomen kan ik op 1 februari komend jaar beginnen en ben ik eindelijk uit de bijstand. Ik ben er trots op dat ik het, met hulp van anderen natuurlijk, op eigen kracht heb gedaan. Na al die jaren was ik vergeten wat ik eigenlijk allemaal kan.”